Μετά τη διάλυση της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ένα εκλεκτό τμήμα του ελληνισμού παρέμεινε στην
περιοχή του Πόντου, κάτω από οθωμανική διοίκηση, διατηρώντας την ελληνική
συνείδηση και τη χριστιανική του πίστη.
Ο ελληνικός
πληθυσμός του Πόντου συνέχισε να ακμάζει και στις αρχές του 20ου αιώνα,
ανερχόταν στις 700.000 έχοντας 1401 ελληνικά σχολεία, θέατρα, τυπογραφεία, λέσχες,
περιοδικά κτλ.
Με την επικράτηση
των Νεότουρκων (1908) άρχισε το σχέδιο εκκαθάρισης των χριστιανικών ομάδων από
τα τουρκικά εδάφη. Έτσι μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων (1916), ακολούθησε η μεθοδική γενοκτονία των Ποντίων.
Με εκτοπισμούς, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, βασανισμούς μέχρι
θανάτου σε τάγματα εργασίας αλλά και εν ψυχρό μαζικές δολοφονίες, εξοντώθηκαν από το καθεστώς του Κεμάλ Ατατούρκ
γύρω στις 350.000 Έλληνες Πόντιοι.
Η 19η Μαΐου
καθιερώθηκε ως μέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας, μια μέρα την οποία κατά
την οποία θυμόμαστε και τιμούμε τους νεκρούς, άλλης μιας τραγικής σελίδας της ελληνικής
ιστορίας.
Η διατήρηση της
ιστορικής μνήμης είναι ζωτικής σημασίας για κάθε λαό, αλλά ιδιαίτερα για ένα
λαό που προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη των απογόνων και ομοϊδεατών
του Κεμάλ Ατατούρκ.
